Elegancka ta restauracja choć niepiękna to historia. Ale historia, która zostaje w pamięci. Ostatnio usłyszałam, że historie oceniamy i zapamiętujemy poprzez emocjonalny szczyt, którzy przeżywamy zagłębiając się w nich, oraz zakończenie. A jakież zakończenie zaserwowano! To przez nie jestem już po drugim seansie, tym razem na małym ekranie, aby ponownie historię przeżyć z większą uwagą. Pierwszy seans na ekranie dużym, przedstawił przepiękne krajobrazy Aotearoa czyli bardziej po naszemu - Nowej Zelandii udającej Montanę z roku 1925. W bonusie otrzymałam gołego Cumberbatcha :-) Niespieszne to wydarzenia, a wyczuwalne i (dosłownie) słyszalne fałszywe nuty powodują, że zadra, która gdzieś po drodze powstaje, uwiera coraz mocniej. Jakże prawdziwe to sceny ukazujące zazdrość, desperację i bezsilność. Jane Campion mistrzowsko przedstawia wachlarz emocji ale pozwala się zachwycić techniką. Czy dostrzegliście klamrę - ten sam kadr, z tym samym bohaterem ale jakże już innym. I na koniec pozostaje pytanie przy scenie z upuszczaną liną: to wiedział czy nie wiedział? Każdy seans daje inną odpowiedź a twist należy przetrawić samemu. Wyborne to porto, Pani Campion. Gratulacje dla szefa kuchni, Benedicta Cumberbatcha.