Jednym z najbardziej poruszających elementów w tym - znakomitym pod wieloma względami - filmie jest wątek przemocy domowej. Jane Campion podchodzi do niego z wyjątkowym zrozumieniem.

Rose jest więźniem Phila: przed nią niepodzielnie pełnił tę rolę George. Więzienie Phila nie jest namacalne, fizyczne. Jest to stopniowe przejmowanie wrażenia kontroli i sprawczości nad swoimi ofiarami. Wrażliwa Rose jest idealnym wabikiem dla mężczyzny, który rozpracowuje jej warstwy ochronne jedną po drugiej. Od przekroczenia progu domu braci, Rose czuje się jak intruz. Na codzień musi unikać Phila, aby uchronić się przed poniżającymi nią uwagami; woli nie jeść, niż usiąść przy wspólnym stole. Studiując mowę ciała Kirsten Dunst, która wcieliła się w Rose, widzimy jak niepewnie porusza się po willi, jak boi się wyprodukować byle dźwięk. Wszelkie owe naruszenia mogą sprowokować reakcję Phila. Ten z kolei z uwagą śledzi ruchy kobiety, i liczy na jej potknięcia, których może potem użyć, aby publicznie ją ośmieszyć. Stan psychiczny Rose rozsypuje się pod długotrwałą presją i ostatecznie zamyka się ona od świata w swojej sypialni, i odpływa od codzienności we mgle alkoholu.

Z kolei George nie zauważa podupadającego zdrowia żony, jest nieobecny nawet, kiedy de facto znajduje się w pobliżu. Wydaje się, że jest to strategia, którą mężczyzna wypracował sobie przez lata, w obliczu podobnych taktyk, którym poddawał go Phil. George zbudował sobie niewidzialną warstwę ochronną: o tę warstwę odbijają się produkowane przez brata niewybredne epitety i ekstremalne zachowania, w stosunku do niego samego i do Rose. Wie, że Phila nie należy drażnić. Gdy raz zwraca mu uwagę, że kąpiel byłaby na miejscu, a Phil obraża się i znika na kilka godzin, to George przeprasza i wyciąga rękę do brata. Podważa tym samym własne zdanie, i legitymizuje reakcję Phila. Jest to zachowanie wytrenowane, i praktykowane przez dekady.