Nie dostrzegam w tym filmie potwierdzenia wyrażanych zachwytów, ani zasłużenia sobie na przyznane, liczne nagrody.

Początkowo myślałem, że będzie to kawał dobrego rockowego kina który zabierze mnie na przełom lat 60 tych i 70 tych. Niestety dostałem bajeczkę w której znajduje się mix wątków (oglądałem wersję rozszerzoną), która z historii zespołu przechodzi w jakieś melodramatyczne, mdłe widowisko.
Bohaterowie z głównym na czele są po prostu nijacy. Może to efekt tego, że są one zbiorem cech członków co najmniej kilku zespołów na których opierał się scenarzysta. Ale na dobre to nie wyszło.
Poza tym to wszystko co w filmie jest bardzo, więc za bardzo ugrzecznione. Czytając artykuły o zespołach z tamtych lat obraz wyglądał zupełnie inaczej. Jak mówi Penny Lane w filmie do głównego bohatera: "Jesteś za grzeczny na rock and roll". To ten film jest za grzeczny jak na rock and roll.

No i nagrody. Cała masa nagród za scenariusz? Czy aby na pewno? O czym ten film jest? O nawróceniu gwiazdy rocka który nabiera "mądrości życiowej" po rozmowach z apodyktyczną matką głównego bohatera?
Dobrze, że Iggy Pop, Ozzy, Mick Jagger nie mieli takich znajomych mam, bo nie mielibyśmy obecnie żadnych muzycznych legend.
No i Glob i nominacja dla Kate Hudson? Za co przepraszam? Przecież tą rolą nie osiągnęła nic niezwykłego.